یه وقتایی یه حسهایی هست که نمیشه از خودت جداش کنی،نمیتونی بیخیالش بشی و بگی بدو برو اونور،خیلی ساده میاد و سختتتتت میره، میاد و حالتو داغون میکنه،میاد و دست میزاره رو دلت و میگه بمیر، اونوقته که مرگ دلتو احساس میکنی،این حس مُردنه خیلی بده خیییییلی بد، اما تو همون لحظه ها که دست به نوشتن میبری و خودتو خالی میکنی عجیب حالت بهتر میشه ، حس میکنی کلی بار از رو دلت خالی کردی،و چقدر شیرینه این حس ناب خالی شدن….

مه یاس نوشت: این نیز بگذرد…

خونه دلهاتون از غم خالی

سلام دوستان،عیدتون مبااااااارک،طاعات و عباداتتون قبول درگاه حق ان شاالله..

خدایا در این ماهی که گذشت ببخشای بر ما گناهانما ن را و بگذر از خطاها و سستی هایمان و ناامیدی از درگاهت را از ما دور کن و طعم شیرین بخششت را در این روز عید بر ما بچشان.
آمین یا رب العالمین

مه یاس

وقتی که دلت زخمی باشد…

وقتی که مرهم های دنیا را یارای مبارزه با آن نباشد…

دیگر اشک هم مرهم نخواهد شد… و غبار غم…

عفونتش را ابدی خواهد کرد…

مه یاس نوشت: به یاد دلهای به خون نشسته فلسطینیان و به امید نابودی اسرائيل و پیروزی فلسطین.

القدس لنا 

می گویند شیطان در این ماه به غل و زنجیر است…
چشمها را باید شست…
شیطان منم که آزادانه پرسه می زنم…
آن که به غل و زنجیر است شاگردم است…

خدایا شیطان درونم را به اسارت بگیر تا کمی بندگی کنم…
خدایا هوای نفس بر من غلبه کرده…روزه شده بازیچه ام…
نقابی که بدیهایم را می پوشاند…
خدایا کمک کن تا در این ماه درونم را از سیاهی پاک کنم…
کمک کن زلالی این ماه را دریابم و مغلوب شیطان درونم نشوم…

اِلـــهـی و ربّـی مـَـن لـی غیــرُک

مه یاس نوشت: سلام دوستان،معذرت میخوام که این مدت نبودم، حلول ماه مبارک رمضان رو به همه شما بزرگواران تبریک عرض می کنم، ان شاالله که دعا برای ظهور مولا و سرورمان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف )فراموش نشه،التماس دعا

بعضی وقتها
لازم است یک تلنگر بخوریم…
لازم است سرمان داد بزنند…
لازم است به ما بد و بیراه بگویند…
لازم است غرورمان را بشکنند…
آنوقت شاید حرفهایمان جامه ی عمل بپوشند…
آنوقت شاید مصمم تر از قبل پای دین و عقیده مان بایستیم…
آنوقت شاید بیشتر خدایی بشویم…

خدا کند…

مه یاس نوشت: بعضی وقتها فقط حرف خوب می زنیم،حرف و حرف و حرف،خیلی خوبه که به همون حرفهای خوبمون؛ کمی هم عمل کنیم.

ضعف هر روز بیشتر بر من غلبه میکند…
و من…
چه سست تر از دیروز میشوم…
خدایا میبینی؟!
امانتت را به حراج گذاشته اند…
میبینی چه ارزان فروش شده اند…
همانهایی که برای خریدن میوه ممنو عه ات…
بهای خون میدهند..

به یادت اشک می ریزم تا شاید آرام شود این بی قراری دلم…

نمی دانم چه بگویم! از چه بگویم؟!

تو خود می دانی…نیازی به گفتن نیست…

من فقط شرم می ریزم…

بغض می کنم و اشک می ریزم…

خدایا با توام…

تویی که خود می دانی…

زبانم قاصر است از شکرت…

اشکهایم را می بینی؟

اینها نشانه است…

نشانه ای که خود در نهادم قرار دادی…

تا هر وقت گم شدم،نشانی را نشانم دهی…

و من…

مه یاس نوشت: خدا ممنونم بخاطر همه ی گذشتهایت که بی چون و چرا می بخشی و من هنوز اندر خم یک کوچه مانده ام.

امشب شب میلاد توست مولای من…

اما هنوز شمعهای تولدت را با اشک دیده مان خاموش می کنیم و تو…

هنوز منتظر نشسته ای تا ما دست به دعا برداریم و فرجت را از خدا بخواهیم…

ای عزیز دل حسن و نور چشمان نرجس 

به امید صبحی که ندای ملکوتی ات را بشنویم سر بر بالین شبانه می گذاریم

تولدت مبارک آقای من 

مه یاس نوشت: به امید روزی که چشمان گنهکارمان لیاقت دیدن رویت نصیبش شود به انتظار می ایستیم.

غم غم است…

کوچک و بزرگ دارد…

کم و زیاد دارد…

اما وقتی می آید روحت را می خراشد…

خراشش عمق دارد…

عمقش درد دارد…

دردش سکوت دارد…

آری …

سکوت…

مه یاس نوشت: و نیامدنت مولای من چه سکوتی دارد، سکوتم درد می کند مولا…

هیچ نگاه کرده ای؟

به دستان خودت…

به دستان ما…

هر دو رهایند…در آسمان دعا…

تو برای من دعا کن…من برای تو…

و ما برای ما…

خوب است نه؟!

مه یاس نوشت:دلم دعا می خواهد،دعا کن برایم ،دعایت می کنم.

خدایا …

می بینی چقدر راحت توبه می شکنم؟!

چگونه می توانی دست بر شانه هایم بگذاری و بگویی دوباره شروع کن؟!

حال آنکه دوباره همان راه رفته را می روم و تو….

دوباره دست بر شانه هایم می گذاری و می گویی دوباره شروع کن….

مه یاس نوشت:چقدر ما آدمها برای خدا ناز می کنیم و خدا چه عاشقانه ناز می خرد.

می خواهم صدایم را بر شانه های باد بگذارم و خود،با فریاد سکوتم،بانگ برآورم 

که ای “مَن “

به کدامین نا کجا آباد می روی؟

از چه رو نشسته و غفلت نموده ای!؟

آیا نمی شنوی صدایی که تو را می خواند

“ان الانسانَ لفی خسر”

چگونه آرامی و دم نمی زنی از این خسران!؟

به کجا می روی و” مَنم مَنم” را در بلندگوی فریاد به صدا در می آوری؟

دلت را به چه خوش نموده ای ؟

به غروری که شیطان در درونت نهاده؟

یا به صحرایی که ابلیس آن را با سراب زینت کرده؟

دور کن از خود این همه تزویر را

که تو را دور می کند از رحمت خدا

باد صدایم را به “مَن"می رساندوسکوت هم چنان فریاد می زند…

به خود می آیم…

صدایم دیگر موجی ندارد…

می خواهم بنشینم وسر بر زمینی بگذارم که از خاکش این"مَن"سرشته شده…

پاهایم سست می شود،بر زمین می افتم…

سر به سجده می گذارم…

وتوبه را در آغوش می کشم…

دلم را بارانی می کنم و چشمانم را خاموش…

تا نبینم صورتم را…

که شَرم…

سیلی محکمی به آن می زند …و سرخیش را… برایم …

به یاد گار می گذارد..

توضیح نوشت:منظور از “مَن” منیتی است که در انسان وجود دارد و بعضا موجب غرور او می شود.

مه یاس نوشت:ای کاش سیلی های شرم گناه ،راه توبه را نشانمان دهند و ما بار سنگین سرخیش را هر روز به دوش نکشیم،ای کاش کمی آدم شویم و ای کاش هر روز لب بر میوه ممنوعه نزنیم،ای کاش….

آه از نهادم بیرون می آید…

وقتی یادت را در خاطرم، به تماشا می نشینم…

ومن…

به حضورت دل خوش کرده ام….

اما نه…

انگار یادم رفته است…

این منم که حضورت را به شوخی گرفته ام…

یادت را به قصه ها سپرده ام…

می دانی؟

دلم گرفته است…از با تو بودن های بی تو …

می دانی چقدر زجر می کشم وقتی یادم می آید یادت نبودم؟

آقا جان…

شما کجا و من کجا؟!

می دانی لیاقت بردن نامت را هم ندارم…

اما دلم را نمی توانم زنجیر کنم…

خودش بی اختیار من بهانه ات را می گیرد…

نمی دانم کجا سر بر بالین بگذارم ،که اشک یادت آن را خیس نکرده باشد…

می دانی دروغ می گویم، نه؟!

مه یاس نوشت:درد بی درمان که می گویند همین است ،مولایت در انتظار 313 یار باشد و تو حتی یک جمعه هم منتظر آقای غریبت نباشی…

یه وقتهایی،یه جاهایی دلت میخوا داد بزنی، دلت میخواد اون صدای حنجرتو بندازی تو سرتو هوااااار بکشی ،اما نچ،نمیشه،چراااا؟؟؟!!!! آخه همسایه طبقه بالا اذیت میشه خب،همسایه طبقه پایینم اعصاب نداره،خب البته حق داره،اصلا میخوای داد بزنی که چی بشه؟ که بگی آهاااای مردم به من توجه کنید من مشکل دارم؟ خب حالا مثلا بفهمن بعدش چی؟ بازم هیچی،یکم میگن آخی،طفلکی چقدر حالش خرابه،تهشم میگن خدا شفات بده،همین:-/ پس همون بهتره که سنگین و رنگین و آقااااا و خااااانم منشانه سرتو بکنی تو لاک خودتو صداتم در نیاد،آهان، حالا شد اصن این بهتره:-D پس بزن بریم ;-)

مه یاس نوشت: دیریست که اینگونه میزنیم بر طبل بی عاری، که آن هم عالمی دارد…

آری …گناهت آنقدر سنگین است ..

که قصاص را برایت در نظر گرفته اند…

تو قصاص فداکاریت خواهی شد…

به یاد جانبازان از خود گذشته..

مه یاس