صد بار اگر توبه شکستی باز آی
می خواهم صدایم را بر شانه های باد بگذارم و خود،با فریاد سکوتم،بانگ برآورم
که ای “مَن “
به کدامین نا کجا آباد می روی؟
از چه رو نشسته و غفلت نموده ای!؟
آیا نمی شنوی صدایی که تو را می خواند
“ان الانسانَ لفی خسر”
چگونه آرامی و دم نمی زنی از این خسران!؟
به کجا می روی و” مَنم مَنم” را در بلندگوی فریاد به صدا در می آوری؟
دلت را به چه خوش نموده ای ؟
به غروری که شیطان در درونت نهاده؟
یا به صحرایی که ابلیس آن را با سراب زینت کرده؟
دور کن از خود این همه تزویر را
که تو را دور می کند از رحمت خدا
باد صدایم را به “مَن"می رساندوسکوت هم چنان فریاد می زند…
به خود می آیم…
صدایم دیگر موجی ندارد…
می خواهم بنشینم وسر بر زمینی بگذارم که از خاکش این"مَن"سرشته شده…
پاهایم سست می شود،بر زمین می افتم…
سر به سجده می گذارم…
وتوبه را در آغوش می کشم…
دلم را بارانی می کنم و چشمانم را خاموش…
تا نبینم صورتم را…
که شَرم…
سیلی محکمی به آن می زند …و سرخیش را… برایم …
به یاد گار می گذارد..
توضیح نوشت:منظور از “مَن” منیتی است که در انسان وجود دارد و بعضا موجب غرور او می شود.
مه یاس نوشت:ای کاش سیلی های شرم گناه ،راه توبه را نشانمان دهند و ما بار سنگین سرخیش را هر روز به دوش نکشیم،ای کاش کمی آدم شویم و ای کاش هر روز لب بر میوه ممنوعه نزنیم،ای کاش….