بعضی وقتها
لازم است یک تلنگر بخوریم…
لازم است سرمان داد بزنند…
لازم است به ما بد و بیراه بگویند…
لازم است غرورمان را بشکنند…
آنوقت شاید حرفهایمان جامه ی عمل بپوشند…
آنوقت شاید مصمم تر از قبل پای دین و عقیده مان بایستیم…
آنوقت شاید بیشتر خدایی بشویم…

خدا کند…

مه یاس نوشت: بعضی وقتها فقط حرف خوب می زنیم،حرف و حرف و حرف،خیلی خوبه که به همون حرفهای خوبمون؛ کمی هم عمل کنیم.

ضعف هر روز بیشتر بر من غلبه میکند…
و من…
چه سست تر از دیروز میشوم…
خدایا میبینی؟!
امانتت را به حراج گذاشته اند…
میبینی چه ارزان فروش شده اند…
همانهایی که برای خریدن میوه ممنو عه ات…
بهای خون میدهند..

امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء

آمین یا رب العالمین

یادمه خیلی کوچیک بودم،هنوز مدرسه نمی رفتم،دقیقا سوم خرداد بود…

داشتم تلوزیون نگاه می کردم که اعلام کرد ،خرمشهر،شهر خون ،آزاد شد…

اصلا نمیدونستم قضیه چیه،خب کسی برام توضیح نداده بود در مورد جنگ،ولی با ذوق بسیار غیر قابل وصفی پریدم داخل حیاط و داد زدم مامااااااااان خرمشهر آزاد شد…

وای مامانم اینقدر خندید که نگو…

گفت خرمشهر خیلی وقته آزاد شده و امروز سالروز آزادی خرمشهره…

خلاصه بعد از یک ضایع شدن اساسی بازم خوشحال بودم که خرمشهر آزاد شده…

با اینکه سنم کم بود ولی این خاطره هیچوقت از ذهنم پاک نشده…

مه یاس نوشت:خدایا شکررررررت بابت این آزادی…

هنوز هم با همان زلالی و پاکی و صداقت کودکیم آزادی خرمشهر رو تبریک میگم…

از طرف خودم و کودک درونم…

به یادت اشک می ریزم تا شاید آرام شود این بی قراری دلم…

نمی دانم چه بگویم! از چه بگویم؟!

تو خود می دانی…نیازی به گفتن نیست…

من فقط شرم می ریزم…

بغض می کنم و اشک می ریزم…

خدایا با توام…

تویی که خود می دانی…

زبانم قاصر است از شکرت…

اشکهایم را می بینی؟

اینها نشانه است…

نشانه ای که خود در نهادم قرار دادی…

تا هر وقت گم شدم،نشانی را نشانم دهی…

و من…

مه یاس نوشت: خدا ممنونم بخاطر همه ی گذشتهایت که بی چون و چرا می بخشی و من هنوز اندر خم یک کوچه مانده ام.